Üzerine ölü toprağı serpilmek; her olay karşısında uyuşuk, tepkisiz, hareketsiz kalmak,
Üstüne ölü toprağı serpilmek; gelişen olaylar, hararetli söylemler, tepkisel durumlar karşısında herhangi bir tavır sergilemeyerek uyuşuk ve durağan kalan kişi veya gruplar için yapılan bir benzetme.
Bu deyimi şu sıralar Elazığ için söylemek yanlış olmaz herhalde.
Elazığ’ın üstüne ölü toprağı serpilmiş sanki…
Elazığ tarihinde en acı dönemi yaşıyor adeta.
“Kültürel Dünyası İçinde PALU’DAN ESİNTİLER” isimli eserim, alanında bir ilk olarak millî kültür hayatımızda yerini aldı.
İlimizle ilgili yayımlanmış olan üç kitabımla birlikte, Palu ilçemizle ilgili de üçüncü toplamda onuncu eserim yayımlanmış oldu.
Anneme ithaf ettiğim, babamın şiirinden bir kıta ile başladığım;
“Kültürel Dünyası İçinde PALU’DAN ESİNTİLER” kitabımın ön sözünü siz değerli okuyucularımla paylaşmak istiyorum.
Çanakkale; bir ruhtur, bir manadır, bir idealdir.
Çanakkale; topyekûn bir direniştir.
Çanakkale; hürriyettir, bağımsızlıktır.
Çanakkale; Allah’tan başka hiçbir varlığa boyun eğmeme iradesidir.
Çanakkale; topyekûn bir diriliştir.
Çanakkale; her şehidle 253 bin kere dirilişin destanıdır.
Sevgi ile başlayan yazı dizimizin sonuna geldik.
Sevginin imanla, amelle, aile ile, çocukla ve her şeyle bütünleşmesinin nihai sonucu ise;
Sevginin toplumla bütünleşmesidir,
Yani sevgi toplumunu oluşturmaktır.
Sevginin giremediği kalp,
Şefkat ve merhametin çözemediği katılık yok gibidir.
Sevmek;
Her şeyi sevmek, sevebilmek…
Yaratılan her şeyi yaratandan ötürü sevmek…
Özürlüyü, dağı, taşı, toprağı, ağacı, hayvanı, suyu, havayı,
Yerde, gökte ne varsa,
Canlı, cansız, görünen görünmeyen her şeyi…
Çünkü sevgi; bizim istediğimiz kalıplara sokulamayacak kadar büyüktür.
Çocuklar sevgi ile büyür,
Sevgi ile gelişir,
Sevgi ile olgunlaşır.
Aile ile bütünleşen sevginin semeresi ise çocuk sevgisidir.
Çocuklar, gönül meyvesi, göz nurudur.
Çocuk sevgisinin kaynağı ise Allah’ın rahmeti ve kullarının merhamet duygunun tezahürüdür.
Bu sevgi; insanın yüreğinin kirini, pasını atan bir sevgidir.
Aile içi şiddet,
Kısa süren evlilikler,
Modernize adı altında boşanmalar,
Asrımızın en büyük problemleri.
Tüm bunların temelinde yatan sebep ise; sevgisizlik.
Aileyi yok eden,
Kalplerde onulmaz yaralar açan,
Geride çaresizlik içinde çırpınan gözü yaşlı evlatlar bırakan sevgisizlik.
Yalnızca Allah için sevmek,
Sevgiyi sadece Allah’a has kılmak,
Sevgiden hasıl olacak neticeye vasıl olmanın olmazsa olmaz şartıdır.
İmanın tadını alabilmenin en belirgin kıstaslarından biridir.
“Her kim şu üç niteliği taşırsa, o kimse imanın tadını alır:
1. Allah ve Resûlünü her şeyden daha çok sevmek,
2. Sevdiğini yalnızca Allah için sevmek,
3. (İmandan sonra) tekrar küfre dönmeyi, ateşe atılacakmış gibi çirkin (ve tehlikeli) görmek.” [Buhari, İman, 9]
Sevgi; bir kişiye veya bir şeye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelten duygu…
Diğer adıyla muhabbet…
Coşkulu şekli ise aşk.
Seveni kendinden geçirecek derecede bir sevgi…
İşte bu sevginin adı; Allah sevgisi.
Sevmek için ise iman etmek gerekir.
Sevgi ışık gibidir, sevgisizlik de karanlık.
Kaynaksız ışık olmayacağı gibi, kaynaksız sevgi de olmaz.
Sıkıntılı ve zor bir dönemden geçiyoruz.
Tarihte benzeri olmayan bir korku, telaş, endişe, kaygı, stres ve koşuşturmaca içinde insanoğlu.
Bunun sonucu psikolojik hastalıkların tavan yaptığı bir asır.
Zenginlik, servet, prestij, makam ve güç bile insanları mutlu etmiyor, güvende hissettirmiyor.
Dünya nimetlerinde istifade oranı ve imkânı geçmişe göre çok daha fazla olmasına rağmen huzurlu ve mutlu insanların sayısı parmakla gösterilecek kadar azaldı.
