Tesettürlü kadınlarımız bile gösteriş için tüketime öylesine ısınmışlar ki onlara bunun yolunu çeşitli kılıf­lar altında gösteren maalesef bazı İslami "kadın mec­mualar" bile bile çıkmaktadır artık.

O kara çarşaflan altında şirke ve tağuti güçlere kı­yam eden militan kadınlarımızın yerini el işi, dikiş ve mefruşatla günü tüketen kadınlarımıza bırakmıştır. Ka­dınları birbirleriyle her şeyde yarışır duruma getirmiştir. Birleriyle "benim yirmi eşarbım var, iki yazlık pardösü ve iki kışlık manto almadan dışarı çıkmam, 5–10 çift bileziğime yakında iki buçuk metrelik yirmi dört ayar zincir veya uzay yolu ekleyeceğim" diye caka satan bir toplum haline geldik. Böyle bir toplum veya cemaatte islam'dan söz edilebilir mi? Allah böyle bir cemaate İs­lam'ı nasip eder mi?

Gereksiz tüketim eyleminde karısına bile hükmet­mekten aciz Müslüman erkekler nasıl islami hayata hâkim kılacaklar?

İşte bu noktada biz Müslümanlar bir çelişki içinde­yiz. Biz, şirke ve şirk kökenli her düşünceye teorik dü­zeyde karşı tavır alabiliyoruz, ama şirkin pratiğinin, toplumsal hayatta kurumlaştırdığı nesnel olguların tam bilincine varamıyoruz. Şunu bir ilke olarak bilmeliyiz ki, bir topluma eğer şirk düşüncesi tamamen hâkimse ve bu düşünce kaçınılmaz olarak pratikte hayatımıza eylem­lerimize ve kurumlarımıza yansıyacaktır.

Peygamberin başlangıç noktası ile düzen - devlet olarak teorik şirke olduğu kadar pratik şirke, somut ve kurumlaşmış şirke karşı da radikal ve uzlaşmaz tavır al­malar vardır. Teorik şirke kasrı olmak yetmiyor sadece. Ancak bunu pratik şirkin dışına çıkmak ve karşısında yer almak ve desteklemek gerekiyor. Çünkü pratik şir­kin nesnel - maddi boyutları egemen kapitalist sistem­den başkası değildir.

İşte bizim gideremediğimiz çelişkimiz budur. Bu konuda da bizi İslami olmayan yasalar, anayasalar, mahkemeler, yargıçlar vs. zorlamıyor, fakat kapitalist ekonomi, dev reklâm şirketleri, moda merkezleri zorlu­yor. Ve biz onların arz ettikleri her şeyi tereddütsüz talep etmekle bu düzeni ayakta tutuyoruz, her gün ona en taze kanları cömertçe veriyoruz. Oysaki kapitalist pazarları tıkamak elimizdedir. Çünkü biz bir avuç sosyete züppe­si değiliz. Biz halkız, ama Müslüman olduğu halde İs­lam'ın şuurunda olmayan, küfrün dümen suyunda kürek çeken bir halkız. Gençliğimiz, partililerimiz, tasavvufçularımız, aydınlarımız, yani biz hepimiz de bu dümen suyunun kürek mahkûmlarıyız.

Öncelikle şunu kabul etmeliyiz. İslam devleti ve İslami toplum düzeni olmadan da İslam’ı yaşayabilirler, Müslümanca hayat sürdürebilirler. Mekke'de Müslümanlar İslam devletine kavuşmadıkları halde ilamı na­sıl yaşayabildilerse ve hayatları tümüyle müşriklerin ha­yatından ayrı idiyse, biz de bu kapitalist düzen içinde hayatımız İslami olabilir, düzenimiz olmadığı halde Müslümanca yaşayabiliriz. Ancak şunu çok iyi bilme­miz gerekir. Küfrü ve şirki "necis" kabul ederken küf­rün ve şirkin yaşama biçimini de "necis" kabul etmeli­dir. Müslümanca inanmak, fakat kapitalistçe yaşamak çıkar yol değildir; bunu öğrenmeliyiz.

Artık günümüzde neyin İslami olup neyin İslami olmadığını artık bilebiliyoruz. Müşriklere ve sömür­gecilere karşı eskisi gibi koltuk değneği değiliz artık. Hayatımızı da, pratiğimizi de, yaşama şeklimizi de artık İslamlaştırmak zorundayız, amellerimiz Müslüm anlaşmadıkça İslam’a giden yollar bizim için daima kapalı ka­lacaktır.

Eğer biz bugünün şartları içinde Müslümanca ya­şamasını öğrenebilirsek, gelecek bizim için aydınlıktır. Allah bize vaat ettiklerini gerçekleştirecektir.

06.09 / 01.10.1993

Süleyman Yapıcı

Sözün Özü

Devran Gazetesi